lhe
Português[editar]
Pronome[editar]
lhe, (plural: lhes)
- pronome pessoal dativo, de dois gêneros, da terceira pessoa do singular (ele, ela, você)
- forma de objeto indireto equivalente a a ele, a ela, a você, ao senhor ou à senhora
- forma elegante que substitui o pronome possessivo seu, dele, etc
- Toquei-lhe nas costas.
Tradução[editar]
Etimologia[editar]
Pronúncia[editar]
Portugal[editar]
- AFI: /ʎɨ/
Galego[editar]
Pronome[editar]
Singular | Plural | |
---|---|---|
Masculino | – | – |
Feminino | – | – |
Comum aos dois géneros/gêneros |
lhe | lhes |
lhe
- lhe, pronome pessoal dativo, de dois géneros, da terceira pessoa do singular (a ele, a ela, a você)
- lhe, forma de objeto indireto equivalente a a ele, a ela, a você, ao senhor ou à senhora
- pronome de solidariedade, quando se trata por você ou por o senhor ao interlocutor
- "É-lhe-me tarde, marcho".
Etimologia[editar]
Pronúncia[editar]
- AFI: /ʎe/
Ligação externa[editar]
- (em galego) “lhe", in Dicionário Electrónico Estraviz [em linha], Estraviz, Isaac Alonso.
Galego-Português Medieval[editar]
Pronome[editar]
Singular | Plural | |
---|---|---|
Masculino | – | – |
Feminino | – | – |
lhe | lhes |
lhe
Formas alternativas[editar]
Etimologia[editar]
Categorias:
- Entrada com etimologia (Português)
- Entrada de étimo latino (Português)
- Entrada com pronúncia (Português)
- Pronome (Português)
- Monossílabo (Galego)
- Oxítona (Galego)
- Entrada com etimologia (Galego)
- Entrada de étimo galego-português medieval (Galego)
- Entrada com pronúncia (Galego)
- Pronome (Galego)
- Monossílabo (Galego-Português Medieval)
- Oxítona (Galego-Português Medieval)
- Entrada com etimologia (Galego-Português Medieval)
- Entrada de étimo latino (Galego-Português Medieval)
- Pronome (Galego-Português Medieval)