habito
Saltar para a navegação
Saltar para a pesquisa
Português[editar]
Forma verbal[editar]
ha.bi.to
Etimologia[editar]
Pronúncia[editar]
Brasil[editar]
Carioca[editar]
Latim[editar]
Verbo[editar]
hă.bĭ.tō, primeira pessoa do singular, transitivo, intransitivo, presente, indicativo
Conjugação[editar]
Conjugação de habitō, primeira conjugação
Formas infinitivas | ||||||
Vozes | Ativo | Passiva | ||||
Modo verbal\tempo | Presente | Pretérito perfeito | Futuro | Presente | Pretérito perfeito | Futuro |
Infinitivos | habitāre | habitavisse | habitatūrus esse | habitārī | habitatus esse | habitatum īrī |
Paricípios | habitāns | habitatūrus | habitatus | habitandus | ||
Formas nominais | ||||||
Modo verba/declinação | Gerúndio | Supino | ||||
Nominativo | Genitivo | Dativo/ablativo | Acusativo | Acusativo | Ablativo | |
Formas impessoais | habitāre | habitandī | habitandō | habitandum | habitatum | habitatū |
Verbetes derivados[editar]
Etimologia[editar]
- Frequentativo de habeo “ter”.