derrancar
Português[editar]
Verbo[editar]
der.ran.car
Conjugação[editar]
Verbo regular da 1.ª conjugação (-ar)
Infinitivo impessoal | derrancar | Gerúndio | derrancando | Particípio | derrancado |
1 Grafia adotada no português brasileiro.
2 Grafia adotada no português europeu.
Ver também[editar]
No Wikcionário[editar]
Galego[editar]
Verbo[editar]
der.ran.car
- (arcaico) acometer com ímpeto; lutar
- derrancar, arrancar, descompor; desgonçar
- derrancar, desordenar, alterar
- derrancar, corromper, depravar
- luxar um osso, sair um osso do seu sítio
- irritar-se
Etimologia[editar]
- Do galego-português medieval derrancar. Confronte-se com derranchar.
Galego-Português Medieval[editar]
Verbo[editar]
der.ran.car
Etimologia[editar]
- Aparentado com o francês antigo ranc "coluna militar, tropa".
Categorias:
- Trissílabo (Português)
- Oxítona (Português)
- Verbo (Português)
- Trissílabo (Galego)
- Oxítona (Galego)
- Arcaísmo (Galego)
- Entrada com etimologia (Galego)
- Entrada de étimo galego-português medieval (Galego)
- Verbo (Galego)
- Trissílabo (Galego-Português Medieval)
- Oxítona (Galego-Português Medieval)
- Verbo (Galego-Português Medieval)