venator
Latim[editar]
Substantivo[editar]
vēnātor, -ōris masculino de terceira declinação
- caçador
- aquele que está procurando algo
Declinação[editar]
Substantivo de terceira declinação | |||
Número | Singular | Plural | |
Casos | Nominativo | vēnātor | vēnātōrēs |
Vocativo | vēnātor | vēnātōrēs | |
Acusativo | vēnātōrĕm | vēnātōrēs | |
Genitivo | vēnātōrĭs | vēnātōrum | |
Dativo | vēnātōrī | vēnātōrĭbus | |
Ablativo | vēnātōrĕ | vēnātōrĭbus |
Descendentes[editar]
Verbetes derivados[editar]
- vēnātor canis: cão de caça
Etimologia[editar]
Pronúncia[editar]
- vē.nā.tor
- (latim clássico) AFI: [wɛː.ˈnaː.toɾ]
Ligações externas[editar]
- "venator", in Saraiva, Francisco dos Santos. Novíssimo Dicionário Latino-Portuguez. 7.ed. Rio de Janeiro: Editora Garnier, 1927.