sancio
Latim[editar]
Verbo[editar]
sanciō, -īs, sānxī, sānctum, -īre quarta conjugação
Conjugação[editar]
Conjugação de sanciō, quarta conjugação
Formas infinitivas | ||||||
Vozes | Ativo | Passiva | ||||
Modo verbal\tempo | Presente | Pretérito perfeito | Futuro | Presente | Pretérito perfeito | Futuro |
Infinitivos | sancīre | sānxisse | sānctūrus esse | sānxīrī | sānctus esse | sānctum īrī |
Paricípios | sanciēns | sānctūrus | sānctus | sanciendus | ||
Formas nominais | ||||||
Modo verba/declinação | Gerúndio | Supino | ||||
Nominativo | Genitivo | Dativo/ablativo | Acusativo | Acusativo | Ablativo | |
Formas impessoais | sancīre | sanciendī | sanciendō | sanciendum | sānctum | sānctū |
Descendentes[editar]
Verbetes derivados[editar]
Etimologia[editar]
- Do sobrenome latino Sancus de Semo Sancus Semō Sancus.
Pronúncia[editar]
san.ci.ō
- (latim clássico) AFI: [ˈsaŋ.ki.ɔː]
Ligações externas[editar]
- "sancio", in Saraiva, Francisco dos Santos. Novíssimo Dicionário Latino-Portuguez. 7.ed. Rio de Janeiro: Editora Garnier, 1927.