ruma

Origem: Wikcionário, o dicionário livre.
Casa

Português[editar]

Interjeição[editar]

ru.ma

  1. (Brasil) voz usada pelos boiadeiros para guiar os bois

Substantivo[editar]

  Singular Plural
Feminino ruma rumas

ru.ma

  1. grande quantidade (de objetos)

Sinônimos[editar]

Forma verbal[editar]

ru.ma

  1. terceira pessoa do singular do presente do indicativo do verbo rumar
  2. segunda pessoa do singular do imperativo do verbo rumar


"ruma" é uma forma flexionada de rumar.
As alterações feitas aqui devem referir-se apenas à forma flexionada.

Etimologia[editar]

  • Interjeição:
Possivelmente aférese de arruma, forma do verbo arrumar;
  • Substantivo:
Variação de rima.

Pronúncia[editar]

Brasil[editar]

Ligações externas[editar]

Anagramas[editar]

  1. muar
  2. mura


Alune[editar]

Substantivo[editar]

ru.ma

  1. casa, moradia, residência


Finlandês[editar]

Adjetivo[editar]

ru.ma (comparativo rummpi, superlativo rumin)

  1. feio, de aparência desagradável:
    • Ruisrääkän rääkynä on niin rumaa, että se kuulostaa melkein kauniilta.
  2. sujo, desonesto:
    • Se oli tosi ruma temppu. (Este foi realmente um truque sujo.)

Antônimos[editar]

Declinação[editar]

Verbetes derivados[editar]

Pronúncia[editar]

Ver também[editar]

Referências[editar]


Muduapa[editar]

Substantivo[editar]

ru.ma

  1. casa, moradia, residência


Tétum[editar]

Pronome[editar]

ru.ma

  1. algum
  2. qualquer